Στην Αγόριανη, κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, διασώζονταν ορισμένοι θρύλοι οι οποίοι μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά μέχρι τις ημέρες μας, οπότε και άρχιζαν σιγά-σιγά να σβήνουν και να ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου.
Φαντάσματα και δαιμονικά, νεράιδες, βρικόλακες, το σμερδάκι ή σμυρδάκι, η Μόρα, τα Στοιχειά, η Κατάρα του Καλόγερου, κ.ά είναι ενδεικτικά της επιρροής από την ελληνική μυθολογία, αλλά και της λαογραφικής παράδοσης των ορεινών χωριών της Ελλάδας που ο τρόπος ζωής των κατοίκων τους έχει να κάνει με τη γεωργία και την κτηνοτροφία.
Το ίδιο επίσης συμβαίνει και με ορισμένες προκαταλήψεις ή δοξασίες. Αναφέρουμε ενδεικτικά ορισμένες, όπως έχουν αναφερθεί στο βιβλίο του Σταύρου Νικ. Χριστοδουλάκη, “Η Αγόριανη του Θρύλου και της Παράδοσης¨:
- Όταν γεννιέται ένα παιδί, βγαίνει από το νοσοκομείο και οι γονείς του το πηγαίνουν στο σπίτι τους. Επιβάλλεται να πατήσει ο γονιός που κρατά το παιδί – πριν μπει στο σπίτι – πάνω σε ένα σιδερικό είτε εργαλείο είτε μαχαίρι είτε οποιοδήποτε άλλο σιδερένιο αντικείμενο, προκειμένου να είναι το παιδί γερό και σιδερένιο στο υπόλοιπο του βίου του.
- Εάν συναντηθούν δύο γονείς με τα παιδιά τους και το ένα παιδάκι, που δεν έχει μιλήσει ακόμα, φιλήσει το άλλο παιδάκι που επίσης δεν έχει μιλήσει, τότε και τα δύο παιδιά θα αργήσουν να μιλήσουν.
- Εάν υπήρχε κάτω από το στρώμα ενός ετοιμοθάνατου σάισμα (χοντρό χαλί από τρίχωμα μαύρου τράγου), ο ετοιμοθάνατος δεν πέθαινε εύκολα, οπότε οι συγγενείς του το αφαιρούσαν, αλλιώς η ψυχή του ετοιμοθάνατου δυσκολευόταν να φύγει.