Ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου (κυρίως ναός και παρεκκλήσιο) βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του χωριού και εορτάζει στις 15 Αυγούστου.
Το παρεκκλήσιο κτίστηκε με την προοπτική να αποτελέσει μοναστηριακό ναό περί το 1610 – 1650, όταν και επιτέλεσε το ρόλο μοναστηριού, κάτι που ίσχυσε και μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους. Κατά την προεπαναστατική περίοδο το μοναστήρι είχε δεκαοχτώ μοναχούς, το 1829 τρεις μοναχούς και τρία άτομα βοηθητικό προσωπικό, το 1833 διαλύθηκε και το 1834 φαίνεται πως είχε ένα μοναχό, τον Δαμασκηνό.
Τελικά η κτηματική περιουσία του μοναστηριού καταλήφθηκε από τους χωρικούς και διασώθηκε μόνο το παρεκκλήσι το οποίο έχει τη σημερινή του μορφή μετά την ανακαίνισή του την περίοδο 1960 – 1965. Τα ερείπια των κελιών των μοναχών διασώζονταν μέχρι το 1924.
Η ανοικοδόμηση του νέου μεγαλοπρεπούς ναού που έγινε κυρίως από Αγοριανίτες της διασποράς, με πρωτοστάτη τον Κωνσταντίνο Δ. Καφεντζή, άρχισε το 1923 και ολοκληρώθηκε το 1958, όπου έγιναν και τα εγκαίνια. Πρόκειται για ναό βυζαντινού ρυθμού, για την ανοικοδόμηση του οποίου χρησιμοποιήθηκε ως υλικό το λαξευτό μάρμαρο.
Κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί προσπάθησαν να χτυπήσουν την εκκλησία με δύο βόμβες, αλλά ευτυχώς απέτυχαν.
Η εκκλησία είναι η δεύτερη υψηλότερη στην Πελοπόννησο, μετά την Υπαπαντή του Χριστού στην Καλαμάτα.
Ο Ιωάννης Α. Παπαδόπουλος έκανε δωρεά το 2005 την κατασκευή του δεύτερου καμπαναριού.
