Σε όλο τον κόσμο και ειδικά στην Ελλάδα, που η παράδοση διαδραματίζει σοβαρό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων, οι λαϊκές εκφράσεις αποτελούν καθημερινότητα για τον βίο τους.
Το ίδιο συμβαίνει και στα χωριά της ελληνικής υπαίθρου, όπου, εκτός από τις πολύ γνωστές εκφράσεις, όπως “η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει”, κλπ., διατηρούνται στη μνήμη των ανθρώπων μεμονωμένες φράσεις από την τοπική παράδοση, κάτι που φαίνεται από μερικές εκφράσεις που έχουν κατατεθεί στο βιβλίο “Η Αγόριανη του Θρύλου και της Παράδοσης” του Σταύρου Νικ. Χριστοδουλάκη και προέρχονται από κατοίκους της Αγόριανης:
- Από Μάρτη καλοκαίρι κι από Αύγουστο χειμώνας.
- Μάρτης γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης.
- Η Λαμπρή κολοβρεμένη κι η κοφίνα γεμισμένη.
- Να καθαρίσει η ήρα από το στάρι (να γίνει ξεκαθάρισμα).
- Ο καιρός φέρνει τα λάχανα, ο καιρός τις παραπούλες (όπως λέμε, κάθε πράγμα στον καιρό του).
- Κάλλιο ψείρα με ουρά παρά βεντούζα στα πλευρά (καλύτερα άπλυτος παρά κρυωμένος).
- Τα μικρά δεν ήθελες, τα μεγάλα γύρευες (όταν πηγαίνει κάποιος από το κακό στο χειρότερο).
- Έγινε το κεφάλι μου βίκα (ζαλίστηκα).
- Αργεί ο Θεός και σκάει ο φτωχός (θέλει χρόνο για να βρει κανείς το δίκιο του).
- Μην κεντρίζεις το μελίσσι γιατί θα σε τσιμπήσει (μην ενοχλείς κάποιον που είναι εκνευρισμένος γιατί θα σε χτυπήσει).
- Το ‘χει ο διάβολος καβάλα (όταν αγριεύει κάποιο ζώο ή άνθρωπος χωρίς αιτία).
- Πουπού! (επιφώνημα που δηλώνει συμφορά).
- Σύρε με νουνέ και φέρε με κουμπάρε.
- Το πάει μαρούλι (τρώει γρήγορα).
- Τόκα της τώρα! (“Άρπαξέ την τώρα!”).
- Ο διακονιάρης τα μπροστινά σακούλια του κοιτάει κι όχι τα πισινά (όταν κάποιος κατηγορεί κάποιον, καλό είναι να κοιτάζει πρώτα τα δικά του λάθη).
- Ούτε τσοπάνος στα βουνά ούτε ζευγάς στον κάμπο.